Verslag vanuit Pakistan, deel 4

Deel 4 van het verslag van Riekje Kok die in Pakistan deel neemt aan een congres van politievrouwen.

Dag 2: dinsdag 14 oktober
De dag beginnen we met een plenaire sessie.
Ook gisteren is het al vaak genoemd: de Nobelprijs van Malala Yousafzia wordt door de vrouwen hier ervaren als een steun in de rug voor hun strijd voor gender equality.
Vanavond is er op een plein in de stad een feest om dat te vieren. Helaas, we hebben ons eigen feest en ik denk niet dat de organisatie het uit veiligheidsoogpunt een goed idee vindt dat wij ons tussen de feestgangers begeven.

Vandaag staat ook in het teken van de betrokkenheid van mannen bij de strijd tegen Gender Based Violence. We hebben in de plenaire sessie 3 mannelijke sprekers.
Peter Heyward, The High Commissioner[1] van Australië in Pakistan is de eerste spreker. Hij benadrukt hoe belangrijk het is dat er meer vrouwen bij de politie gaan werken. Het wereldwijde netwerk van politievrouwen  is daarvoor erg belangrijk.   In 2015 viert deze International  Association of Police Women (IAWP) haar honderdjarig bestaan ( www.iawp.org). Australië is een multiculturele samenleving is met o.a. een grote Pakistaanse gemeenschap, dus internationale uitwisseling ook tussen politievrouwen is erg belangrijk.
Hij benadrukt dat geweld tegen vrouwen een van de grootste barrières vormt voor vrouwen om onderwijs te volgen – zie het voorbeeld van Malala – en deel te nemen aan het arbeidsproces.
Opeenvolgende regeringen in Australië hebben veel aandacht voor het bestrijden van VAW, maar hij benadrukt ook: “plans and appointments are stips on the horizon”.  Ook van hem een pleidooi voor implementatie.  Hij vindt het erg belangrijk dat er geld komt voor het verzamelen van betrouwbare gegevens over geweld tegen vrouwen. Australië kent een federatief systeem waarbij veel verantwoordelijkheid ligt bij lagere overheden. Dat maakt het extra complex om gegevens te verzamelen en daarom is het belangrijk  om te investeren in een landelijke dataset en nationale data analyse.
Wereldwijd zijn er 9% vrouwelijke politieagenten, in Australië is dat 21%.
Onderzoek  laat zien dat meer vrouwen bij de politie zorgen  voor:
> minder corruptie
> het versterken van de banden met de lokale gemeenschappen
> minder drempels om de politie om hulp te vragen, in  het algemeen, maar in het bijzonder bij VAW.

De tweede spreker is Ihsan Ghani.   Hij is hoofd van de nationale politie. In Pakistan is de leiding van de politie in handen van provinciedistrictchefs. Het nationaal bureau stuurt dus niet aan, maar ondersteunt en voert projecten uit.  Hij schetst een vrij somber beeld over de politieorganisatie in Pakistan. Eigenlijk is het Gender Responsive Policing Project het enige succes tot nu toe.
Er zijn door het project trainingen over gender ontwikkeld, die nu onderdeel zijn van de politietraining (ik zit naast twee jonge politiemannen  die,  om hogerop te komen, deze conferentie moeten bijwonen ), er is een gender-audit ontwikkeld en wat belangrijk is: er zijn meer vrouwen bij de politie komen werken en dat is niet overal even simpel. Vrouwen mogen bijvoorbeeld van hun man niet bij de politie werken als er geen gescheiden toiletten zijn en geen aparte ruimte voor vrouwen. Dus moet de politie de gebouwen aanpassen om meer vrouwen binnen te krijgen en dat is lang niet overal prioriteit.
Over heel Pakistan is ongeveer 1% van de politiemensen vrouw.  Hieronder een staatje met de verdeling over de provincies in 2012, op het moment van de conferentie zijn er 21 vrouwen bijgekomen en is het totaal 4041.  Er is nu een quotum vastgesteld van 10% vrouwen voor alle overheidsdiensten dus ook voor de politie.

Net als de vorige spreker vindt hij de toename van vrouwen bij de politie ook noodzakelijk om VAW te bestrijden.  Hij noemt als voorbeeld de oprichting van de “Women Complain Units”, waar vrouwen in aparte ruimtes voor vrouwen bij politievrouwen hun aanklacht kunnen doen.
Het streven is om “One stop crisis centers” op te zetten, waar o.a. ook medische diensten aan vrouwen geleverd kunnen worden. Ook hij  noemt het belang van dataverzameling en informatieanalyse, die op landelijk niveau zouden moeten plaatsvinden.
Zowel vanuit Australië en Pakistan, een belangrijke boodschap voor ons in Nederland: decentralisatie maakt het extra noodzakelijk om landelijk te investeren in een goede dataverzameling zodat je het beleid ter bestrijding van geweld tegen vrouwen en kinderen beter kunt monitoren en (bij)sturen.

De derde spreker is Sarmad Saeed Khan. Hij is gepensioneerd, maar was tot voor kort de hoogste politiefunctionaris in de provincie Punjab en stuurde daar een organisatie van 150.000 politiemensen aan. Hij is alom gerespecteerd: de jonge politieman naast me stoot me aan en zegt: “He is the best”.
“Gender policing is about democracy” is de uitspraak waar hij mee begint.
Hij noemt een aantal mijlpalen van de laatste jaren:
> voor het eerst zijn er in de grote steden gemengde trainingen voor politiemannen en vrouwen; dat was een aantal jaren geleden ondenkbaar.
> In sommige rural areas waar dat niet kan, zijn er speciale hostels voor vrouwen waar de trainingen gegeven worden
> In Punjab heeft trainer van trainers plaatsgevonden en zijn nu alle trainers gecertificeerd voor gendertrainingen.
> Er zijn nu drie vrouwelijke superintendents: vrouwelijke leidinggevenden op een hoog niveau
> In de anti-terrorist eenheid is er een grote deelname van politievrouwen

Zijn wensen zijn duidelijk: veel mee vrouwen bij de politie – hij wil voor 10%  voor “zijn”provincie Punjab  een quotum van 15%, bestrijden van VAW moet prioriteit krijgen en ook hij pleit voor one-stop-shops, waardoor artsen en hulp/dienstverleners naar de vrouwen komen en er meer en beter overleg en coördinatie mogelijk is.

In de middag sessie is deze spreker voorzitter van de sessie Men Engage, waarin ook de tweede spreker een actieve rol speelt. Michael Kaufmann uit Canada – een van de initiators van de White Ribbon Campaign kon niet komen, maar heeft zijn lezing opgenomen en gelardeerd met foto’s van mannen overal ter wereld die meedoen aan de White ribbon campaign en VAW bestrijden.
Ook de mannen van Pakistan zijn actief in de White Ribbon campagne: in de sessie vertelt Omar Aftab over de activiteiten die ze als Pakistaanse mannen ondernemen tegen VAW. Helaas kon ik zelf niet bij de sessie zijn omdat in een andere sessie moest presenteren, maar hieronder een mooi voorbeeld.

---

[1] Elk land van het Britse Gemenebest heeft zo’n High Commissioner, die in status te vergelijken is met een ambassadeur.  En alle landen hebben ook een vertegenwoordiger van de High Commissioner in de andere landen van het Britse Gemenebest.
Deze High Commissioners hebben in Engeland vaak een hogere status dan ambassadeurs.
Zo ontvangt de Britse vorstin bij officiële gelegenheden de High Commissioners eerst en daarna pas de ambassadeurs.  En ze stuurt een koets met 4 paarden wanneer er een nieuwe High Commissioner is benoemd, terwijl een nieuwe ambassadeur het moet doen met twee paarden.